درولایت علی (ع)باجمع بهشتیان به استقبال اودرکعبه می رویم،ودرشهادت اوخون دل سی ساله علی (ع)از ظلم سقیفه راباتمام وجود احساس می کنم.درولادت زهرا(ع)با لبخندپیامبروخدیجه(ع)،غنچه روحمان می شکفدوبی اختیارمتبسم می شویم،ودرشهادت اوضربه دررابرپهلوی خوداحساس می کنیم،وبه یادآن سیلی صورت خودراسرخ می کنیم.برجودحسن(ع)می بالیم وبرتنهایی مظلومانه اومی نالیم.درغدیراوج سروررادرمی نوردیم وتابلوی بزرگترین عیدالهی رابربلندترین قله جهان نصب می نماییم.درعاشوراازقله غم قصه عظیم ترین غصه را مرورمی کنیم واشک می ریزیم وازخودبی خودمی شویم
شیعه جنازه مقدس پیامبرش رارهانمی کندوبه سقیفه نمی رود.شیعه فاطمه(ع)رادرپشت دروعلی(ع)راطناب برگردن تنهانمی گذارد.شیعه باخاموش شدن چراغ خیمه هادرشب عاشوراخودرادرتاریکی شب گم نمی کند.شیعه بالبیک دائمی خودندای"هل من ناصر"حسین(ع)راپاسخ مثبت می دهد.شیعه سم اسبهارابرسینه خود احساس می کند.شیعه به یادخیمه های سوخته درآتش می دودو"یاحسین"می گوید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر